Ik had bij de slager in het winkelcentrum in een jolige bui een slagzin afgemaakt (..ik koop altijd bij de Keurslager, omdat wat anderen verkopen mij een worst is…) en een week later kreeg ik vier vrijkaarten voor Six Flags in de brievenbus. Ik heb de schurft aan pretparken, maar mijn zoon en twee van zijn vriendjes niet. Dus zat ik op een redelijk zonnige zaterdagmorgen om half tien op een roodgekleurd bankje voor een of andere achtbaan. De drie schreeuwende pubertjes stonden al in de rij.
Naast mij zat een vrouw zoals je er honderden ziet in een pretpark: koeltas tussen de legging geklemd en flauwtjes lachend naar haar kinderen als ze lijkbleek uit een attractie strompelen.
“Even wat vrolijker kijken hoor…!” hoorde ik een man met een beige bermuda, witte sokken en zwarte puntschoenen olijk roepen. Eventjes dacht ik dat hij het tegen mij had.
“Ik sta al zo vaak alleen op de foto!”, bromde de vrouw naast me. “Ik wil eens een keer leuk met jou samen…” Gedwee stapte meneer bermuda op mij af en drukte ongevraagd een fototoestelletje in mijn hand. “Kunt u van mij en mijn vrouw even een foto maken? Er zit geen zoeker op hoor, want het is een digitale camera, dus als de foto mislukt, dan delete ik hem gewoon en dan maakt u een nieuwe… kost niks extra’s! Dit is de ontspanner en met dit knopje kunt u zoomen.” Ik pakte het toestel en terwijl de man op het bankje ging zitten liep ik een paar passen van het stel vandaan. Ik ging door de knieën en maakte de foto. Op het LCD-schermpje zag ik dat het goed gegaan was. Ik liep naar voren en gaf met een glimlach het toestel terug. “Even kijken hoor!”, zei de man. “Jee, wat kijk je chagrijnig zeg!” Hij keek me aan of hij van mij een bevestiging verwachtte. “Zal ik er nog eentje maken dan?”, probeerde ik nog.
“Nee hoor.”, zei de man smalend. “Mevrouw moet altijd zo nodig vuil kijken als we samen op de foto staan. Maar daar hebt u geen last van, want u bent zo verstandig geweest om zonder vrouw hierheen te komen. Zou ik ook wel willen, maar ja: dat mag ik niet, want dan krijg ik weer te horen dat ik zo nodig alleen weg moet ….”. Terwijl de kinderen gillend achter mij over de kop gingen in de achtbaan, keek ik naar de vrouw. Ze huilde. Ik voelde me behoorlijk rot: ik had de foto moeten nemen op het moment dat ze wat vriendelijker had gekeken. Toen ze naar me keek trok ik mijn zieligste “sorry-mevrouw-ik-weet-het-ook-verder-niet” onderlip op en liep naar de uitgang van de achtbaan om de jongens op te wachten.
Ik hoorde, net voordat de karretjes piepend tot stilstand kwamen, de man nog naar zijn vrouw schreeuwen: “Jij ook altijd met je stomme slagzinnen…!”
23/08/2011 at 6:44 pm Permalink
Haha gaaf verhaal!